هنرمند حتما با اثر هنری رابطه باواسطه برقرار می کند. (مثل رابطه فیزیکدان با جهان)
اما مخاطب، در نقش مخاطب خود، حتما فقط رابطه بلاواسطه با اثر بر قرار می کند.
پس اثر هنری موضوعی است که خود آگاهی نیافته است و نمی تواند بیابد.
پس اثر هنری همیشه برای مخاطب عام (غیر متخصص) هم قابل استفاده هست.
البته منتقدان می خواهند یک شناخت باواسطه پیدا کنند، اما آنها هم خودشان زیادی به اثر نزدیکند. (این ایده نیزدیکی منتقدان به اثر از آقای خیمه دوز است)

همیشه سازنده ها، یک مرحله دیالکتیک جلو تر از مصرف کنندگان هستند.
هرچه سازنده (هنرمند) از آن (اثر) بیشتر فاصله بگیرد، اثر هنری بهتری پدید آمده است.
مرور و باز بینی و بازنویسی موجب فاصله و استقلال اثر می شود. زمان را کوتاه می کند. تاریخ را جلو می اندازد.

تکرار، IQ می آورد (جمله از: خودم)