در به اصطلاح ع ش ق، تنها از چیزی لذت می بری که یک نمایش درونی (IR) یا internal representation درونی از آن داشته باشی. یعنی در حقیقت فقط از همان IR است که می توان لذت برد. اگر با واقعیت آن روبرو شوی، دیگر آن حس، محو می شود، چون که IR آن محو شده است. تصویر درونی دیگر محو شده، چرا که خود موضوع عینی، اکنون حضور دارد و احتیاجی به IR ندارد. اما آن زیبایی ناپدید می شود. مثال: (مثال نمی زنم)